Ağa Takılmış Düşünceler (Saydü'l-Havâtır): 2021

“Nas” tartışmalarına yeni bir katkı: Peygamberimiz (s.a.s) diyor ki; ALLAH’IN HÜKMÜYLE HÜKÜM VERME! KENDİ HÜKMÜNÜ VER!

Nasları kendimize göre anlayıp uyguladığımızda hiç hata yapmaz mıyız? Nas varsa, biz hep haklı mıyız, hep doğru muyuz?
Burada unuttuğumuz bir şey var. Anlayan ve uygulayan aciz ve kusurlu bir insandır. Daha önceki yazılarda “nas” kavramının nasıl anlaşılması gerektiği hususunda bazı bilgilere yer vermiştik. Şimdi ise bir hadis-i şerifi aktararak, meselenin daha iyi anlaşılmasına katkıda bulunmaya çalışalım.

Peygamberimizin (s.a.s), savaşa gidecek bir ordunun veya küçük bir birliğin başına komutan tayin ettiği zaman, o komutana ve ordudaki Müslümanlara nasihatlerde bulunduğu ve Allah’tan (c.c.) korkmalarını tavsiye ettiği bilinmektedir.
O nasihatlerden biri şöyledir:

“Bir kaleyi kuşatıp da oranın ahalisi senden Allah ve resulü adına antlaşma yapmanızı isterse bunu kabul etme! Kendin ve arkadaşların adına antlaşma yap! Zira kendinin veya arkadaşlarının taahhüdünü ihlâl etmen Allah ve resulünün taahhüdünü ihlâl etmenden ehvendir (zararı daha azdır). Yine, bir kaleyi kuşatıp da oranın ahalisi senden kendileri hakkında Allah’ın hükmünü vermeni isterlerse, sakın onlar hakkında Allah’ın hükmünü verme! Kendi hükmünü ver! Çünkü Allah'ın onlar hakkındaki hükmüne isabet edip etmeyeceğini bilemezsin." (Müslim, “Cihâd”, 3. Ayrıca bkz. Tirmizi, “Siyer”, 48; “Diyet”, 14; Ebu Davud, “Cihad” 90)

Hadisteki “… sakın onlar hakkında Allah’ın hükmünü verme! Kendi hükmünü ver!” ifadesini duyunca, sanırım, bazıları hayal kırıklığına uğradılar. Ve korkarım ki Peygamberimizi bile Allah’ın hükmünü uygulamamaya teşvik etmekle ve nassa karşı gelmekle suçlayacaklar.

Tavsiyem odur ki, dinî söylemde bulunanlar, öncelikle nas nedir, ictihad ve re’y nedir, dinî hükümleri uygulamada insanın rolü ve sorumluluğu nedir, bu konularda sağlıklı bir düşünceye sahip olsunlar.

Kısacası, Allah’ın hükmüyle hükmetmek, başka bir deyişle, nassı uygulamak iddiası tek başına bir meziyete sahip değildir. Dinî ilimlerin usul ve metodojisinden mahrum kalınırsa, tarihte Allah'ın hükmüyle hükmetme iddiasıyla ortaya çıkıp dünyayı zindana çevirenlerin hatalarına düşülmüş olur. Hariciler, Haşhaşiler, günümüzdeki din istismarcısı radikal örgütler... hep bu yanlıştan beslenmişlerdir.

Asıl meziyet ve maharet, bir beşer olan insanı Allah yerine koymadan, dinî ilkeleri hayata tatbik edebilme noktasında mütevazı bir duruşa sahip olabilmek, kusurlu ve aciz bir varlık olduğumuzu idrak edebilmektir. Aynen yukarıdaki hadiste ifade edildiği gibi.

HIRSIZLIK HAKKINDA “NAS” VAR MI? NASIL OLSA AYET VAR, BÜTÜN OLAYLARI BUNUN İÇİNE KOY GİTSİN Mİ?

Şayet, birinin evine girip oradan başkasına ait mal çalan bir “hırsız” varsa, evet, onun yaptığı bu iş hakkında “nas” vardır. Böyle bir eylemi gerçekleştiren kişiye, dinen hırsız muamelesi yapılabilir; hırsızı cezalandırmayı emreden ayetin böyle bir kişiyi kapsadığında şüphe yoktur.

Fakat her çalma böyle midir? Evden değil de, örneğin mezar karıştırıp kabristandan kefen çalan kişi de hırsız mıdır? Yoksa ona kefen soyucu ya da kefen soyguncusu mu diyorlar? İşte bu noktada bazı şüpheler ortaya çıkıyor. Çünkü bu kişi, toprakta çürümeye bırakılmış bir şeyi çalmış. Artık kimsenin mülkünde olmayan bir şeyi almış. Malın sahibi ölü. Bu tür düşüncelerden ötürü âlimler, hırsızı cezalandırmayı emreden ayetin kefen soyucuyu kapsayıp kapsamadığında tereddüt etmişler ve birbirinden farklı görüşler/yorumlar ileri sürmüşlerdir. Kimisine göre, bu kişiye, hırsıza verilen ceza, verilir; kimisine göre ise hırsızlık cezası değil başka bir ceza verilir. Âlimler bu konuda kendilerine ait görüşlere de ictihad demişler, re’y demişlerdir. Kendi görüşlerini Allah’ın (cc) kesin hükümleri gibi saymamışlardır. Kısacası, ictihad ve re’yi, nas yerine koymamışlardır.

Nas demek, açık ve kesin ifade demek. Başka bir manaya muhtemel olmayacak biçimde, belli bir olayı kapsayan ayet/hadis demek. Fakat her ayet ve hadis, her olayı açıkça kapsamaz. Dolayısıyla bir ayet, belli bir olay hakkında nas iken başka bir olay hakkında nas olmayabilir. Diğer bir olaya bu ayeti uygularken bazı tereddütler oluşuyor ve insanî yorumlar devreye giriyorsa, demek ki o ayet, o olay hakkında nas değildir. Hırsızın cezasından bahseden ayet, evden mal çalmak hakkında nas iken, mezardan kefen soymak hakkında nas değildir.

Bir de şu var: Hz. Ömer, fakirlik zamanında aç kaldıkları için hırsızlık yapanlara, hırsızlık cezası tatbik etmemiştir. Onların durumlarına, niyetlerine ve amaçlarına bakmıştır. Hani nas vardı, diye akla gelebilir. Demek ki, bir nassın var olması, her zaman ve her şartta bunun uygulanacağı anlamına da gelmez. Hz. Ömer, nassın ne zaman ve ne şartlarda uygulanacağına dair terbiyeyi bizzat Peygamberimizden (sas) aldı. Ayetlerden çıkarılan kuru manalar ile İslam dininin yüce gayelerini ve genel ilkelerini uyumlu şekilde bir araya getirmeyi bildi.

Peki bu konuları neden anlatıyoruz?
Son zamanlarda bazıları, para ve banka ile ilgili her işi faiz kapsamına sokmaya başladılar. Nasıl olsa faizle ilgili ayet var ya. Bütün olayları o ayetin kapsamına sokmaya çalışıyorlar. Keşke bu kadar iddialı olmasalardı. Keşke önceki âlimlerin terbiyesinden biraz terbiye almış olsalardı da kendi görüşlerini nas yerine koymasalardı. ‘Ayetin manasından biz böyle anlamlar çıkardık, ama biz kusurlu olabiliriz’, diyebilselerdi. Kusuru ve suçu Allah’ın (c) ayetine değil de kendilerine yükleyebilselerdi. Fakat maalesef, ayet ve hadisleri kendine göre yorumlayan, sonra da kendi yorumunu ayetin ve hadisin kendisi gibi gören çok bilmişler tarihten beri hep var oldu.

Her konuda “Allah’ın hükmü var!” diye bağırmak ve sürekli başkalarını haramzade olmakla itham etmek, ilim alameti değildir. İlmin asıl alameti, kendi görüşünü nas yerine koymamak ve haddini bilmektir!

Faiz hakkında "nas" var mı?

Bu soruya cevap verebilmek için öncelikle, hangi mal ve hangi işlemin faizle ilişkisinin sorulduğunu netleştirmek gerekir. Şayet; altın, gümüş, buğday, arpa, tuz ve hurmanın mübadelesinden söz ediyorsanız bu tür malların mübadelesinde söz konusu olan faiz hakkında "nas" vardır, diyebilirsiniz. Çünkü faizle ilgili hadiste bu 6 madde sayılıyor. Herhangi bir ayet ya da hadis, belli bir olayı doğrudan, açık ve kesin olarak kapsıyorsa ona nas denilebilir. Açık ve kesin olmayan ayet ve hadisler ise fıkıh usulü ıstılahında nas değildir.

Bu noktada kağıt paraların ya da kaydi paraların mübadelesinde ve bugünkü bankacılık, sermaye piyasaları, alışveriş çeşitleri, sigorta gibi hususlarda gündeme gelen türlü türlü "faiz"lerin her biri hakkında "nas" var, diyebilir misiniz? Şu bir gerçek ki, bu tür mal ve işlemlerde faizin bulunduğuna ve caiz olmadığına fetva verirken, nassın kendisiyle değil, nastan çıkarılan yorumlarla, başka bir deyişle ictihadla ve kıyasla karar veriliyor.

İctihad ve kıyas söz konusu olunca, insanın/müctehidin zannî ve indî kanaatleri devreye giriyor. Geçmişteki mezhepler de, o altı madde dışındaki maddelerde faiz olur mu, faizin illeti nedir? gibi meselelerde birbirinden farklı bir sürü ictihad ortaya koymuşlardır.

Her ne kadar günümüzde bazıları, konuştukları her konuda, kendilerinin doğrudan nassa dayandıklarını iddia edip mezhepleri reddetseler de onlarınki de birer ictihaddan/yorumdan ibarettir. Farkları, kendi kişisel yorumlarını nas yerine koymak. Halbuki klasik mezhepler, naslarda açıkça hükmü bulunamayan hususlarda, kendi yorumlarını nas yerine koymamak için ictihad ve kıyas gibi kavramları kullanıyor ve şer'î hükümler arasında mertebe farkını gözetiyorlardı. Bu usulden mahrum olanlar, ilmin bereketinden de mahrum kaldılar. Mezhepleri reddetmek, doğrudan nassa dayanmak anlamına gelmiyor. Aksine kendi yorumunu şâriin nassı mertebesine çıkarma hadsizliğini beraberinde getirebiliyor.

Kısacası bugün çok çeşitli alanlarda karşımıza çıkan faiz meselelerinde çoğu kez nasla değil kıyas ve ictihadla hükme ulaşıldığı çok açık. Peki, kıyas gibi zannî bir delille sabit olan bir yasak, hüküm dereceleri bakımından "haram" mıdır, yoksa "tahrimen mekruh" mu ya da başka bir şey mi? Hani bazıları, kat'i delil olmadıkça "haram" diyemeyiz, diyorlardı ya. İşte o mesele. Bu hususun da ayrıca düşünülmesi gerekir.

DARLIK ZAMANINDA DA PAYLAŞMAK GEREKİR

Ekonomik durumumuzda sıkıntılar baş gösterdiğinde birer insan olarak tedirginlik yaşamamız, belki biraz da telaşa kapılmamız normal sayılabilir. Böyle durumlarda insanlar, konumlarına, mesleklerine ve daha bir çok sebebe binaen çok çeşitli tepkiler gösterebiliyorlar. Psikolojik gerilimler, atışmalar, polemikler, suçlamalar...

Hepsi bir tarafa, böyle durumlarda yapılmaması gereken en büyük hata, insanî ve dinî duyguları unutmak olabilir. Herkes kendi derdine düşüp bencilliğe kapılırsa, etrafını unutursa, özelikle de maddi olarak kendinden daha zor durumda olanları ihmal ederse, toplum olarak geleceğimiz riske girer. Daha da önemlisi, kişi, kendi dinî durumu bakımından yani öbür dünyası için büyük bir fırsatı değerlendirememiş olur.

Böyle zamanlar, dayanışmanın ve yardımlaşmanın çok daha değerli olduğu zamanlardır. İnsanın kalitesi böyle zamanlarda ortaya çıkar. Müslüman zor zamanda belli olur. Bundan dolayı Allah (cc) bize, dar zamanda da yardımlaşmayı ve infakı öğütlemiştir. Bir ayette, örnek müslümanlar şöyle anlatılmaktadır: "Onlar bollukta da darlıkta da infak ederler, öfkelerini yenerler, insanları affederler. Allah güzel davrananları sever." (Âl-i İmrân Sûresi 134. Ayet)

Mesele paylaşmaksa ve yardımlaşmaksa bunun için her zaman bir imkan vardır. İnsanın ruhuna iyilik işlemişse, bir çeyrek ekmek, hatta bir hurma tanesinin yarısı bile olsa, paylaşacak bir şey mutlaka bulur.

Dünya derdi, insanlığımızı ve müslümanlığımızı unutturmasın. Sevelim, sevilelim, dünya kimseye kalmaz.

KATILMA HESAPLARINDA BANKANIN ZARARA ORTAK OLMAYIP BÜTÜN ZARARI VATANDAŞA YÜKLEMESİ, BUGÜNÜN ŞARTLARINA UYGUN MU? FIKHA UYGUN MU?

Klasik fıkhın mudarebe anlayışında, parayı işleten kişiye mudarib deniyor. Başka bir adı âmil. Yani işçi. İşletmesi için ona para veren ise sermaye sahibi/rabbü'l-mâl, yani patron.
O devirlerde mudarebenin, "işsizlere istihdam sağlayacak yol ve yöntemlerin bulunması zaruretiyle yakından ilgili olduğu" söyleniyor. (Bk. "Mudarebe", TDVİA) Dolayısıyla geçmişte mudarebeyle ilgili konan hükümlerde, çoğunlukla işsiz ve parasız olan mudaribi koruma amacının öne çıkması normal. Zaten o devirlerde hayatın akışı sade.

Fakat o dönemde konulmuş hükümleri getirip bugün aynen uygulamaya koyar ve katılım bankasını mudarib sayarsanız, bir gariplik oluyor. Şimdi hayat öyle değişti ki. Bankacılık sistemi hiç öyle sade bir akışa sahip değil. Bugün bu bankalar, geçmişteki o parasız-pulsuz işçi gibi görülebilir mi? Tarihin o devirlerinde banka mı vardı ki, o günkü bir hüküm aynen getirilip bugünkü bankaya uygulanıyor! Ve o devirdeki mudaribi korumak için konulan hükümler, bugünkü koskoca bankayı korumak için kullanılarak, zararın tümü hesap sahibi vatandaşa yükleniyor!

Peki, mudarebe türü işlerde, parayı işletenin (mudaribin) de zarara ortak olmasına fıkıhtan hiç bir yol bulunamaz mıydı? Buradan hareketle, katılma hesabındaki zarara, katılım bankası da ortak kılınamaz mıydı?

Bu soruya evet, demek mümkün hatta gerekli. Zira fıkıh, mudaribin kötü niyetle hareket edebileceğini hesaba katarak buna bir sürü çare göstermiş. Bedâi' başta olmak üzere Hanefi fıkıh kitapları bu konudaki çarelerle doludur. Osmanlı döneminde dahi bunun için dine uygun formüller (şer'î çareler) uygulamaya konulmuş, akdin salt mudarebe olarak değil önce karz sonra inân şirketi veya mudarebe şeklinde ya da benzer biçimlerde kurulabilmesinin çeşitli yolları gösterilmiştir. (Link)

Ayrıca fıkıhta, örneğin ecir-i müşterek, kendisine teslim edilen ve elinde telef olan maldan dolayı, kasıt-kusur ve ihmali olmasa bile sorumlu tutuluyor. Hem de bütünüyle o sorumlu tutuluyor, vatandaş zararın bir kısmını bile çekmiyor. Bu yönde ictihadlar üretilmiş ve kabul görmüş. Öyleyse benzer gerekçelerle bugün de mudarib, yani katılım bankası zarara ortak kılınamaz mı? Örnek tıpatıp uymayabilir, ancak fesad-i zaman vb. gerekçeler bugün de geçerli. İstenirse fıkıhtan başka örnekler ve gerekçeler de bulunabilir, uyarlanabilir. Yeter ki, bulunmak istensin. Yeter ki, birileri sadece çalıştıkları bankaların değil vatandaşların da faydasını ve zararını düşünsün.

Bir de şu var. Katılım bankaları kendi lehlerine olduğu zaman gecikme faizine bile bir kılıf buluyorlar da vatandaşı korumak için niye çare bulamıyorlar? O gecikme faizi ki, faiz olduğunda bütün ümmetin ittifak ettiği bir cahiliye ribasıdır. Sıradan insanlar dahi bunun faiz olduğunu kavrayabilir. Buna bile kılıf bulduktan sonra başka neye bulunmaz? Neymiş efendim, bazıları istismar ederek borcunu keyfi olarak geciktirebilirmiş. Gecikme cezası caydırıcı olacakmış. Peki faizin haram kılındığı devirlerde böyle bir risk yok muydu? Şâri' niye bu riski dikkate almadı da gecikme faizini haram kıldı? Ayrıca istismarı sadece vatandaş mı yapar? Katılım bankası da yapamaz mı? Nasıl olsa meydana gelecek zarardan yüzde yüz vatandaş sorumludur diye bankanın yetkilileri niyetlerini bozarlarsa ne olacak? Nitekim 90'lı yıllarda batan finans kuruluşlarını hatırlayın. Yakın zamanda başka sektörlerde dini kullanarak dolandıranları hatırlayın. Hani nerde bu kötü niyetlileri önlemeye dönük bir adım? Böyle batma riski bulunan ve battığında da zararı sadece vatandaşa yükleyecek bir sektöre güvenilebilir mi? Parasını muhafaza etmek isteyen vatandaş, bunlara mı gider yoksa daha az riskli başka alternatifler mi arar? 

Kısacası, bugünün bankaları geçmişteki mudariplerden çok farklı. Devir değişti, ahlak değişti, bir çok sektörde dolandırıcılık zirve yaptı. Değişme olgusu bir yana sırf fıkhın tarihte ortaya koyduğu formüller bile bugün uygulansa, katılım bankaları katılma hesaplarında zarara ortak olmalı, sorumlu olmalıydı. Katılım bankalarının mevzuatlarını hazırlayanlar maalesef bu konuda tarihin bile gerisindeler.

(Not: Klasik mudarebedeki mudarip ile günümüzde mudarip olduğu iddia edilen katılım bankaları arasında fark olduğuna ilişkin, başka bir yazar tarafından birkaç sene önce kaleme alınmış bir yazı için bkz. M. Ali Verçin-Katılım bankalarında zarara katılma oranları )

İLGİLİ YAZILAR:

- KATILIM BANKALARI KÂR-ZARAR ORTAKLIĞI PRENSİBİYLE Mİ ÇALIŞIYORLAR?

Herkes kötü, bir biz iyiyiz mi?

Şu sosyal medyada fikir beyan edenlere bakınca, daha çok eleştiri türünden paylaşımlar yapıldığı dikkatimizi çekiyor. Herkes başkasını eleştiriyor.

Madem bu kadar eleştiri var ve eleştirenlerin sayısı daha çok, öyleyse neden yanlışlar ve yanlış yapanlar bir türlü bitmiyor veya azalmıyor? Kötülüğü ve yanlışı savunan kimseye pek rastlamıyoruz ama herkes yanlışlardan ve yanlışların çokluğundan şikayet ediyor.

Belki de işin aslı şu. İnsanları iyiler ve kötüler diye, başka bir deyişle, işini iyi yapanlar ve yanlış yapanlar diye ikiye ayırmak, sadece teorik bir sınıflandırma. Vakıada ise bu iki sınıftakiler sürekli yer değiştiriyor. Dün iyiler arasında olan biri, bugün yanlış yapanlar arasında olabiliyor. Dün başkasını eleştiren, bugün kendisi eleştirilecek duruma düşebiliyor.

Başkalarını bırakalım, bir de kendimizi düşünelim. Biz hep iyi miyiz ve hiç yanlış yapmıyor muyuz? Kim, kusursuz olduğunu iddia edebilir? Her şeyi bilen Allah (cc), bizim de ne olduğumuzu biliyor.

Elbette bazı insanların iyilikleri ağır basabilir ve bazılarının da kötülük yönü ağır basabilir. Fakat kimse kusursuz değil ve gelecekte hata işlemeyecek de değil. İnsan, ölünceye kadar bir "beşer" olarak yaşayacak, hata yapa yapa doğruyu öğrenecek, inişlerle çıkışlarla bir yol yürüyecek. Bu dünya, bir imtihan dünyası. Sonunda insanın tüm yaptıkları "terazide" tartılacak. İyilikleri ağır gelen kurtulacak.

Bugün eleştirdiği hataya yarın kendisinin düşmeyeceğini kimse garanti edemeyeceğine göre, eleştirirken iyi düşünelim, belki de bugün başkaları üzerinden eleştirdiğimiz mevzu bizim yarınki fiilimiz ya da dünkü yaptıklarımız. Görünüşte, başkalarını eleştiriyor gibi gözükebiliriz. Sürekli bir şeyleri eleştiriyoruz, birilerine kızıyoruz ama belki de biz başkalarını değil esasında kendimizi eleştiriyoruz. Bir zamanımız diğer zamanımızı, bir yanımız öteki yanımızı eleştiriyor.

Öyleyse başkalarını tenkit ederken bütün bunları hesaba katmak ve yıkıcı değil yapıcı eleştirileri tercih etmek gerekmez mi?

Acımasız eleştiriden uzak durmak lazım. Tartışmaları şahsileştirmemek lazım. Yanlışı eleştireyim derken, meseleyi karşı tarafla kişisel bir husumete dönüştürmemek lazım. Kötülerin düşmanı olmaktan ziyade kötülüğün düşmanı olduğumuzu bilirsek, bugün eleştirdiğimiz birinin yarın iyi bir dostumuz olabileceğini uzak bir ihtimal olarak görmeyiz. Buna binaen, bugün adımlarımızı daha dikkatli atabiliriz, eleştirilerimizde ölçülü olabiliriz.

Allahü a'lâ ve a'lem.

ZEKAT VERMEK, BİRAZ HESAP-KİTAP MESELESİ, "KİTABINA UYDURMAK" LAZIM.

Ülkemiz insanı, zekatını tam olarak veriyor mu, sorusunun cevabı biraz karışık.

Aynı soruyu, bu millet yardımsever mi, şeklinde sorunca hepimiz "evet" diyoruz.

Peki nasıl oluyor da, bu millet hem yardımsever oluyor hem de zekat konusundaki durumu biraz karışık oluyor?

Bu konuda çok şey söylenebilir ama önemli nedenlerden biri, zekatı "kitabına uydurma" noktasındaki sıkıntılar.

İnsanlarımız yardımlarını yapıyorlar. Çeşitli kurumlara, derneklere, çevresindeki muhtaçlara... ve hatta dilencilere çokça yardım yapıyorlar. Böyle yapınca da Allah'ın zekat gibi emirlerini yerine getirdiklerine dair içlerinde bir gönül hoşnutluğu oluşuyor. Artık gerisini hesap etmiyorlar. Yani böyle yapınca gerçekten "zekat" ödemiş oldular mı, diye tam bir hesap-kitap yapmıyorlar.

Halbuki zekat konusu, diğer yardımlardan ve hayırlardan "biraz" farklı. Daha özel bazı şartları var.

Yeterli malı olan her Müslümanın üzerinde zorunlu bir dinî vazife olduğuna göre, zekatın, eksiksiz yerine getirilip getirilmediğini iyi hesaplamak lazım. Her müslümanın, hangi mallardan, ne oranda zekat vermesi gerektiğini, bu zekatı kimlere vermesi gerektiğini ve verirken ne gibi hususlara dikkat etmesi gerektiğini biraz daha iyi inceleyip, yardımlarını buna uygun yapması gerekiyor.

Böyle yapınca belki yine o eskiden beri yardım yaptıkları yerlere yardım yapacaklar fakat bu sefer bu yardımlar zekat yerine geçmiş olacak. Yani işin hesabı-kitabı öğrenilmiş ve "kitabına uydurulmuş" olacak. Tabii ki bu esnada bugüne kadar yaptıklarımızda bazı eksikliklerimizin olduğunu da görmüş olacağız. Hesap-kitap önümüzde olacağına göre, o eksikliklerimizi de tamamlayarak zekatımızı tam olarak vermiş olacağız.

Velhasıl zekat konusu biraz daha hassasiyet istiyor. Hem malı olan hayır sahiplerinin, hem de onlara dinî bakımdan rehberlik edecek hocaların gayreti gerekiyor.

Şu hususa da dikkat çekelim. Zekat konusunda rehberlik edecek hocaların, zekatın hangi adrese ve hangi derneğe (!) verileceği gibi konulardan uzak durmaları iyi olacaktır. Maalesef sırf kendilerine ve kendi derneklerine zekat toplamak için yola çıkanlar itici oluyorlar. Böyleleri bu topluma zekat bilinci aşılayamazlar.

Din bilgisi olan kişiler, öncelikle ibadet ve hayır yapma konularında bir bilinç oluşturmaya çalışmalı. Ayrıca zekatın hangi malda nasıl hesaplanacağına dair, önce kendileri çok iyi bilgi sahibi olup isteyen kişilere de hızlıca rehberlik edecek kabiliyette olmalılar.

Zamanımızda zekat hakkında konuşan bir çok sözde hocanın, güncel zekat fıkhından ve zekat hesaplamalarından habersiz olması, bu konuda halktan gelen soruların çoğunu cevapsız bırakması, geçiştirmesi veya çelişkili cevapları vermesi söz konusu oluyor. Bu durum fark edildiğinde kendilerinden şüphe duyuluyor. Demek ki, asıl amacı para toplamakmış, amacı sırf din olsaydı, zekat fıkhını daha iyi öğrenirdi ve zekatımızı anlaşılır bir şekilde, kolayca hesaplayabilirdi, şeklinde bir algı oluşuyor. Buna fırsat vermemek lazım.

Bir de, zekatı anlatanlarla toplayanlar, birbirinden farklı kişiler olmalı.

Allah (c.c) zekatını veren müslümanlardan razı olsun, hayırlarını kabul eylesin. Niyetlerince mükafat versin.

KONUŞA KONUŞA HATASIZ KONUŞMAYI ÖĞRENECEĞİZ

Çok konuşanların çok hata yaptığı doğrudur. Fakat başka bir doğru da, konuşmaya alışık olmayanların, arada bir konuştuklarında çok büyük gaflar yapıyor olmaları. İnsan, konuşa konuşa hatasız konuşmayı öğreniyor. Bu nedenle, özellikle mesleği anlatmak olanların, nerdeyse hiç konuşmamak ve yazmamak gibi bir tutum içinde olmaları doğru değil. Konuşmayı öğrenememek ileride daha büyük sıkıntılar meydana getirebilir. Önemli olan; hatada ısrar etmemek ve hatalardan ders alarak ilerlemek. Özellikle, hatanın fark edildiği ilk anda, hemen o hatalı sözden dönmek lazım. İleriye ertelendiğinde iş işten geçmiş ve kayıtlar çoktan kapanmış olabilir. Ayrıca, hangi ortamda ne konuştuğuna dikkat etmek, uzmanı olmadığı konulara pek girmemek, konuştuğu kavramlara hakim olmak, sürekli okuyarak ve dinleyerek kendini geliştirmek ve belki de en önemlisi, samimi ve dürüst olmak gibi konuşmanın zamanlar üstü prensiplerini de unutmamak gerekiyor.

PUSUDAN GELEN SESLER

Müslümanlara karşı dillerinden dökülen nefret hayra alamet değil. Unutulup geçilecek gibi de değil.

Bakınız şu ayetler 14 asır önce indi. Ama sanki bugün inmiş gibi.

"Ey iman edenler! Sizden olmayanları sırdaş edinmeyin, onlar size kötülük yapmaktan geri durmazlar, sıkıntıya düşmenizi isterler. Onların ağızlarından nefret taşmaktadır; kalplerinin gizlediği ise daha büyüktür. Gerçekten size delilleri açıklamışızdır, eğer düşünüyorsanız!

Size gelince, bakın siz onları seviyorsunuz, ama onlar sizi sevmiyorlar. Siz kitabın tamamına inanıyorsunuz; onlar sizinle karşılaştıkları zaman “inandık” diyorlar; yalnız kaldıklarında ise size karşı öfkelerinden parmaklarını ısırıyorlar. De ki: “Öfkenizden çatlayın!” Şüphesiz Allah kalplerde olanı bilmektedir.

Size bir iyilik gelirse bu onları üzer, ama başınıza bir kötülük gelse buna sevinirler. Eğer sabreder ve sakınırsanız, onların tuzağı size hiçbir zarar vermez. Allah onların yaptıklarını çepeçevre kuşatmıştır."

(Âl-i İmrân Sûresi118 -120. Ayetler)

SÖZDE MEAL

Kur'ân'ın, Peygamberimize (s.a.s) indirilirken, bir bütün olarak ve şimdiki ayet-sûre sıralamasıyla indirilmediği doğrudur. Fakat bir başka doğru da şudur ki, Kur'ân'ın ayetleri iniş sırasına göre değil Allah'ın (c.c.) bildirdiği ve Peygamberimizin gösterdiği şekilde sıralanmış ve mevcut mushafın tertibi böyle oluşmuştur.
Bazı ayetlerin diğer bazı ayetlerden sonra indiğine dair rivayetler bulunmakla birlikte, ayetlerin çoğunun iniş zamanı hakkında rivayetler yoktur. Buna rağmen günümüzde bazılarının, nüzul sıralı Kur'ân meali yayınlama girişimleri, sahih olmayan rivayetlere dayanmak hatta zayıf rivayet bile bulunmayan yerlerde kendi kafalarına göre bir tertip yapmaktan ibarettir. Bu girişimler, ilmi hassasiyetlerle bağdaşmamakta ve kendi kısır akıllarıyla Kur'an'ın mesajını sınırlamaya, böylece Kur'an hakkında yeni soru işaretleri oluşturup müslümanların zihinlerini bulandırmaya sebep olmaktadır. Bakıldığında görülecektir ki, şimdiye kadar nüzul sıralı meal yayınlayanların neredeyse hepsi İslam ilim geleneğiyle ve müslümanlarla sorunlu olan kişilerdir.
Fa‘tebirû yâ üli’l-ebsâr!

DİN EĞİTİMİ MÜFREDATINDA “İRADE EĞİTİMİ” DERSİ

İyi bir Müslüman olmak; aklı, vicdanı ve iradeyi doğru bir şekilde kullanmayı öğrenmeye bağlı. Ancak bunun için derslerde belli bilgileri öğrenmek yetmiyor. Bilgiyle birlikte, öğrendiği bilgiyi hayata geçirebilecek bir iradeye ve sağlam bir kişiliğe sahip olmak da gerekiyor.

İnsan; kendisini kötü alışkanlıklardan nasıl uzaklaştırabileceğini ve iyiliğe nasıl yönlendirebileceğini öğrenemezse; istek ve arzularını, sevincini ve öfkesini kontrol etmeyi öğrenemezse, sırf bilgi öğrenmekle iyi bir insan ve güzel bir müslüman olacağını zannetmek aldatıcıdır. İradesine hâkim olmayı öğrenememiş bir insanın, kütüphaneler dolusu bilgiyi öğrenmiş olması, kendisine ve topluma ne kadar hayır getirebilir?

Bu yüzden temel din eğitimi müfredatında, sadece inanç ve ibadet gibi konularda bilgi aktarımının yeterli görülmemesi, bunların yanında hem tarihteki tasavvuf ilminin verilerden hem de günümüzdeki din psikolojisi ilminin verilerinden istifade ederek, “irade eğitimi” adıyla yeni bir dersin verilmesi veya din dersi kapsamında “arzuların ve davranışların denetimi nasıl sağlanır?” gibi başlıkların bulunması zaruri gözüküyor.

Böylece öğrenci, öğrendiklerini “nasıl” hayata geçirebileceği konusunda psikolojik olarak hazırlanmış ve manevi bir rehberlik almış olacaktır. Bildikleriyle davranışları arasındaki ilişkiyi sorgulamış, kişiliğini geliştirmek için birçok psikolojik uygulamanın antrenmanını yapmış, iradesinin gücünü denemiş ve sahici bir iç tecrübe yaşamış olacaktır.

İNZİVA VAKTİ

Gürültücü dindarlık sevimli değil. Gösterişçi dindarlık da herkesi dinden soğuttu, soğutmaya devam ediyor. Artık bence din ve dindarlar için inziva vakti. Buna her zamankinden daha çok ihtiyaç var. Dinin geleceği, reklamda ve gürültüde değil. Dışımıza yansıttığımız din, içimizdekinden daha cafcaflıysa mutlaka bir yerde sırıtıyor, yapmacıklığı ortaya çıkıyor ve başkaları için çok itici oluyor. Bir paylaşımın birkaç dakikada binlerce kişiye ulaşabildiği şu iletişim çağında, lüzumlu lüzumsuz her bilgiyi paylaşanlar, dinî konuları ulu orta gündeme getirip acayip/garayip yorumlar yapanlar ve -teşbihte hata olmasın- her salataya maydanoz olmaya çalışan din istismarcıları artık insanlığı bıktırdı. Bin düşünüp bir söylemek gereken konularda, bunlar, sıfır düşünüp bin söylemeye kalkışıyorlar. Sonuç tam bir felaket. Tefekkürsüz dindarlığın ve inzivasız bir dinin geleceği olabilir mi? Tabii ki, bunu söylerken, gidelim de inzivayı "piyasa"da görünen tasavvufçulardan, tarikatlardan ve diğer dinî cemaatlerden öğrenelim, demiyorum. Zira zamanımızda gösterişçi dindarlığın âlâsı, bu yapılarda kendini gösteriyor. Bugün bunların pek çoğu, dindarlıklarını en gürültülü ve en itici şekilde ortaya koymaya azmetmiş gibiler. İnsanları dinden nefret ettirmek istercesine türlü türlü basitliklere girişiyorlar. Meclis içinde kalması gereken sözleri ve olayları bütün dünyaya yaymayı maharet zannediyorlar. Deyim yerindeyse, kamera icat oldu, bazı dindarların kimyası bozuldu. Daha samimi ve daha sade bir dindarlığı, bu gibi yapılardan da uzak durarak, sırf kendimizle ve Rabbimizle baş başa kaldığımız tenhalarda demlendirebiliriz. Yapmamız gereken ibadetleri ve iyilikleri hep yapalım ama bunları ortalıkta pek göstermesek iyi olur. Diğer zamanlarımızda da işimize bakalım. Sürekli din tartışması yapmak yerine, işlerimize odaklanalım, ülkemizi ve milletimizi kalkındıracak yeni gayretler içerisinde olalım. Yapalım, konuşmayalım. Yapalım, göstermeyelim. Yapalım, gürültü etmeyelim. Zamanımızda dindarların ve dinin geleceği bakımından belki de en faydalı tavır budur.

BURASI DÜNYA!

Müslümanın, ölçüyü kaybedeceği hiç bir an ve hiçbir mesele yoktur. Sevginin de nefretin de, övgünün de yerginin de, barışın da kavganın da bir ölçüsü, bir hukuku ve ahlakı vardır.
Haklıyım, gerekçesine dayanarak ölçüyü kaybetmek çoğu zaman kişiyi haksız bir pozisyona düşürüyor.
Bir de ölçüyü kaybedince gösterilen taşkınlık, genellikle, işleri düzeltmeye yardım etmediği gibi mevcut kazanımları kaybetmeye bile neden olabiliyor. Hatta bu yüzden dostlarını bile kaybedebiliyor insan.
Taşkınlık deyince illaki fiilen etrafa zarar vermek anlaşılmasın. Sözlü taşkınlık yani ölçüsüz, ağır ve argo sözler de dostların kulağını kirletiyor. Sonunda dayanamayıp uzaklaşıyorlar. Bunlar tarihten beri bittecrübe sabittir. Tecrübeyi tecrübe etmeye kalkışmak, pek akıllıca bir iş değildir.
Bazen susmak lazım, sabretmek lazım, beklemek lazım...
Ne yapalım, burası dünya. Burada mutlak doğruları yaşatmak zor. Dünyada ancak mümkün olan doğrular yaşar.

Demişler ki; "Her geceyi Kadir bil, her geleni Hızır bil."

Fırsatları aramak, bulduğunda da kaçırmamak lazım. Bu fırsatların bir kısmı doğrudan Allah Teâlâ'ya ibadet etmeyle alakalı. Mübarek vakitleri iyi değerlendirmeli. Bir kısmı da, Allah'ın kullarına iyilik yapıp sonuçta Allah'ın rızasını kazanmakla alakalı.
Zerre kadar sadakanın bile sevabı var. Müslüman kardeşine tebessümle, güler yüzle bakmanın sevabı var. Hiçbir fakiri, hiç bir garibanı küçümseyecek durumda değiliz. Karşımıza çıkan, Allah'ın her kuluna bir Hızır gibi davranmalı. Her isteyene verilmez belki ama kimse hor da görülemez.
Tevazu göstereni Allah yüceltir.

Bazı âlimler tevazuu da şöyle tarif etmişler: Karşılaştığın herhangi bir müslümanın Allah katında senden daha değerli olabileceğini farz edip ona göre davranmandır.

Maşallah şu gençlere!

Ortalıkta hiç yaşlı kalmadı, herkes gençlik fotoğrafını paylaşıyor. Belki de Peygamberimizin; yaşlılar cennete giremez, cennete girenler gençlik halleriyle girerler, sözünden hareketle, cennete girerken nasıl bir tiple girelim, diye şimdiden şeçmeye çalışıyorlar.

İnşaallah bu ülkenin bütün müslüman fertleri ve gençleri cennete girer. Duamız bu.

Allah Teâlâ bizi, gençliğimizde de yaşlılığımızda da dinden, imandan ve Kur'ân'dan ayırmasın.

Cenneti kazanabilecek şekilde yaşamayı nasip etsin.

Hepimizi cennette buluştursun.

İTİKAFDAYMIŞ (!)

Adam güya itikafta.

Ama sosyal medya hesabından sürekli paylaşım yapıyor, ona-buna laf dokunduruyor. Sonra bir de peşine "itikafdayız" diye yazıyor.
Velhasıl bedeni camiye girmiş ama ruhu dışarıda kalmış.
Bu mu itikaftan anlaşılması gereken? İtikafı bozmuyor mu bu paylaşımlar?
Böylelerinin derdi itikaf mı yoksa başka bir şey mi?

ORUCU MU TUTALIM, KENDİMİZİ Mİ?

Şu mübarek Ramazanda bizden beklenen iş sadece mideyle ilgili değil gibi gözüküyor. Her açıdan kendini tutabilmek önemli. İnsanın, kendi kontrolünü kendi eline almayı öğrenmesi lazım.
Çekici olan her şeye karşı ve bizi aşırılığa sevk eden türlü huyumuza karşı kendini tutmayı, frenlemeyi ve yanlışa düşmemeyi öğrenebilmek, büyük bir meziyet. Eskiler buna nefis terbiyesi demişler.
Oruçluyken kendini tutabilen, oruçsuz zamanlarında da kendini tutmayı öğrenmiş olur. Fakat bu, o kadar da kolay bir iş değil. Bu yetenek bir günde kazanılmıyor. Defalarca aynı durumları yaşayarak, deneme-yanılma yoluyla bazı huylarımızı yeniden keşfederek, zaman zaman hataya düşüp tövbe ederek ve ahlaken her geçen gün bir basamak daha yükselmeyi hedefleyerek günbegün ilerlememiz gereken bir rotamız var.
Kendini tutabilmeyi ve dengeyi kaybetmemeyi öğrenmek için oruç günleri büyük bir fırsat. Kendimizi nasıl kontrol edebileceğimiz konusunda her sene bir ay boyunca antrenman yapıyoruz.
İnşaallah başarırız.

SABIR YA HACI!

Sosyal medya bazılarımızı çok gergin hale getiriyor. Bazen haklı yere de olsa öfkelenince sınırları aşanlar oluyor. Yanlışlara tepki vereyim derken öfkenin kontrollü olması şart.
Bir sıkıntıyla karşılaşınca, buna karşı takınılacak erdemlerin başında sabır gelir. Zira her durumu dengeleyen farklı bir erdem vardır. Nimetle şükür, musibetle sabır birlikte anılır. Böylece itidal sağlanmış ve sıkıntı olgunlukla karşılanmış olur. Sabır, mümini iman ve itidal çizgisinde tutar. İtidal kaybedildiğindeyse hataların önü açılır.
Sabır, musibeti daha başka musibetlere çevirmemek için uygulanacak bir disiplindir. İçteki üzüntüyü veya öfkeyi tamamen önleyemezse de bunların dışa yansımasına ve uygunsuz davranışlara engel olur.
Tabi ki sabır sırf pasif bir eylem değildir. Birtakım işlerden uzak durma yönüyle pasif, birtakım eylemlere girişme yönüyle aktif bir fonksiyona sahiptir.
Sabırlı kişi, sıkıntının etkisiyle haksızlığa meyletmez, çevreye ve başkalarına zarar vermez, günah sözler söylemez.
Öte yandan sabır, kişinin diğer insanlara karşı hak arama mücadelesine mani olmadığı gibi sıkıntılara karşı çareler üretmesine de mani değildir. Bu nokta sabrın aktif yönüdür. Canını, malını ve dinini korumaya çalışmak Allah’ın emridir. Allah, tüm olayları belli sebeplere bağlamıştır. O sebeplere sarılmak ve makul ölçüde neler yapmak gerekiyorsa onu yapmak gerekir.

GÜYA KUR'ÂNCILIK YAPIP KUR'ÂN BİZE YETER DİYENLERİN DEĞİŞMEYEN AHLAKI: ANLAMAMAKTA İNAT ETMEK, İNADINI İLAHLAŞTIRMAK

Birisi çıkmış demiş ki; her şeye yasak her şeye haram diyorlar, içkinin haram olduğu Kur'ân'da geçmiyor.
Sonra güya sözlerine açıklık getirmiş ve; Kur'ân içkiden uzak durun, diyor ama kesin yasak anlamında haram değil, demiş.
Halbuki Kur'ân;
İçkiyi bırakın, demiş.
İçki şeytan işi bir pisliktir, demiş.
İçki yoluyla şeytan aranıza düşmanlık ve kin sokmak ister, demiş.
İçki sizi Allah'ı anmaktan uzaklaştırır, demiş
İçki sizi namazdan uzaklaştırır, demiş.
Ardından da Kur'ân, anlamayan kalmasın diye bir daha vurgulayıp müslümanlardan söz istemiş: "Artık içkiden vazgeçtiniz değil mi?"
Sonra Allah (c.c.) insanlara bir Elçi göndermiş ve o elçi Hz. Muhammed (s.a.s.) buyurmuş ki;
“Her sarhoşluk veren şey hamrdır (şaraptır), her hamr da haramdır.”
“Çoğu sarhoşluk veren şeyin azı da haramdır.”
Bir de Peygamberimiz içkiyle ilgili şu on kişiye lânet etmiş:
"Şarap yapmak için sıkana ve sıktırana, içene ve sâkîlik yapana, taşıyana ve taşıtana, satana ve satın alana, bağışlayana ve parasını yiyene.”
Şimdi bütün bunları anlamayıp hâlâ içkinin İslam'da kesin yasak olmadığını söyleyebilmek için insanın ya anlama kabiliyetinin sıfır olup akılsız olması ya da anlamamakta inat edip inadını ilahlaştırmış olması gerekir. İnat uğruna Kur'an'ı bile çarpıtmak ne büyük cüret!
Böyle bir çarpıtmanın vebalinin büyüklüğünü biz hesaplayamayız. Belki de, günah işlediğinin farkında olup ömür boyu sarhoş dolaşan biri bile bu kadar günah işlemiş değildir.
Allah bizi, kendi çıkarları için Kur'an'ı çarpıtanlardan uzak eylesin.

ULU ORTA TEKBİR GETİRİP DİN ADINA GÜRÜLTÜ YAPANLAR

Ebû Musa el-Eş'arî (r.a.) anlatıyor: Bir yolculuk esnasında Hz. Peygamber (sav) ile beraberdik. Her bir tepeye çıktığımızda (yüksek sesle) tekbir getiriyorduk. Bunun üzerine Hz. Peygamber şöyle buyurdu:

“Kendinize gelin! Siz sağır olan ve burada bulunmayan birisine seslenmiyorsunuz. (Bilakis) Her şeyi işiten, gören ve çok yakın olan Allah'a sesleniyorsunuz.”
(Buhârî, Tevhîd, 9; Hadislerle İslam, DİB, I, 207, 211; II, 55; VII, 90)

DİN ADINA LÜZUMSUZ GÜRÜLTÜ YAPANLAR YANILIYOR

Zamanımızda din ve gelenek adına boş gürültü yapmanın bir çeşidi de şehirlerdeki ramazan davulculuğu. İmsaktan 2-3 saat önce çalmaya başlıyorlar ve zaten kısa olan şu gecelerde, sanki milleti uyutmamaya yemin etmişler. Bir de her hafta bahşiş için gelip apartmanların içini inletiyorlar.
Artık 15. yüzyılda yaşamıyoruz. Kaç çeşit alarmımız var. Kimisi son 30 dakikada yemeğini yer, bitirir. Erken kalkmaya zorlamak neyin nesi? Bugünün şehirlerinde herkesin farklı bir mesai saati, farklı bir planı ve yaşam biçimi var. Ne zaman kalkacağını herkes kendisi hesaplar. Bazısı geceden yiyip yatar, sahura kalkmaz, sadece güneş doğmasına yakın kalkar. Herkesin türlü türlü derdi var. Ayrıca, 15. yüzyılda evlerde LGS'ye ya da YKS'ye hazırlanan çocuklar yoktu. Hele hele toplumun epey bir kısmının oruç tutmadığı bir devirde insanlara zorla oruç tutturmak istermişcesine kafalarında davuk patlatmak, yarardan çok zarar getirir. Kalbini etkileyemedikleri kişileri gece yarısı gürültüyle uyandırarak onları dindar yapacağını sananlar yanılıyor.
Gürültücü dindarlık, sevimli değil.
Bugün din adına yapılan her lüzumsuz ve denetimsiz gürültü, müslümanların kaba ve çağdışı olduğu yaftalarına malzeme veriyor. Ve diğer insanları onlardan uzaklaştırıyor.
Müslüman, eliyle ve diliyle başkalarına zarar vermeyeceğinden emin olunan kimsedir.

YARIN ÇOK YAKIN

“Herkes yarına (âhirete) neler hazırladığına bir baksın.”

"Verebiliyorsanız, yarım hurma bile olsa, sadaka verin ve kendinizi cehennem ateşinden koruyun."

TAM KAPANMA KULLUĞA MANİ DEĞİL, İBADETİN ve SADAKANIN BİN BİR YOLU VAR.

Mübarek Ramazan ayı su gibi akarken
Nice fırsatlar bir bir geride kalırken
Sahurlar, mukabeleler, teravihler var amma
Kullukta hedefe vardık demek hadsizlik olur
Peygamber bir rüzgar kadar cömertken şu ayda
Elimizde mal mülk, çevremizde bin bir dertli varsa
Sadakalar bizi yüce mertebelere uçurmazsa
Ramazanı kaybetmek büyük bir gafillik olur.

CENNETE...

Allah'ın cennetine, ancak Allah'a inanan ve O'na kulluk yapanlar gidebilir.

Şükür

Şükretmek için, bugün de bir sebebimiz mutlaka var.

İsraf etme, infak et!

Yiyebileceğin kadar satın al,
Yiyebileceğin kadar yemek yap,
Yiyebileceğin kadar tabağına koy.
İsraf etme, infak et!
Çöpe dökme, günahtır.
Sadaka ver, öbür dünyaya yatırımdır.

MESELE ÇOK CİDDİ. ŞAKAYA GELMEZ.

-Size, 'Şu vadinin arkasında size saldırmak isteyen süvari birlikleri var.' desem, inanır mısınız?
- Evet, inanırız... Senin bugüne kadar yalan söylediğini hiç görmedik.
- Öyleyse ben (ahirette karşılaşacağınız) çok çetin bir azap öncesinde sizi uyarıyorum.

Dini tebliğ için yola çıkan Peygamberimizle, o zamanın Mekkelileri arasında geçen bu diyalog bize gösteriyor ki, din meselesi öyle sırf çiçekten böcekten konuşup pembe tablolar çizme meselesi değil. Bu işin sonunda cennete gitme ihtimali de var, cehennemde yanma tehlikesi de var. Yani, bu dünyada Allah'a (c.c) karşı sorumluluklarını yerine getirmeyeni kötü bir son bekliyor.
O büyük gün mutlaka geleceğine göre, o günü unutmak ve hazırlık yapmamak olur mu?

Ancak bir zaafımız var ki, zamanımızda din meselesi, derinliğinden iyice uzaklaştı. Ahireti tefekkür unutuldu. İbadet, teslimiyet, tövbe, ve yakarış gibi kavramlar görmezden gelinmeye başladı. Din üzerine yapılan sığ tartışmalar hepimizi aldatır oldu.
Artık din anlatanların; bu işin sonunda hesaba çekilmek var, ahirette zor bir hesap var, türünden uyarıları çok güçlü değil. Söyleyenlerin de yeterince sesleri çıkmıyor. Din, sadece günlük işlerimize destek olacak ve menfaatimizi destekleyecek konularda akla geliyor.

Ama bu tavırlar işin ciddiyetini değiştirmiyor. İşte Peygamberimiz (s.a.s), insanları dine çağırdığı ilk günlerden itibaren bu ürkütücü son hakkında uyarılarda bulundu.
Dinin yarısı Allah'a iman ise, yarısı da ahirete imandır ve o güne şimdiden hazırlık yapmaktır. Kur'an baştan sona o korkutucu son hakkında bizi uyarıyor. Sırf müjdeler yok, korkutma da var.

Saf Sûresindeki ayetlerde Allah Teâla şöyle buyuruyor:
"Ey iman edenler! Size, elem verici azaptan kurtaracak bir ticareti göstereyim mi?
Allah’a ve resulüne iman edersiniz,
Allah yolunda mallarınızla ve canlarınızla cihad edersiniz.
Bilirseniz bu sizin için çok hayırlıdır.
O sizin günahlarınızı bağışlar, sizi altından ırmaklar akan cennetlere, adn cennetleri içindeki güzel köşklere koyar.
İşte büyük kurtuluş budur.
Hoşunuza gidecek bir şey daha var:
Allah’ın yardımı ve yakın bir fetih!
Haydi müminleri müjdele."

Bilal ESEN 20.03.2021

BAŞKASININ GÖMLEĞİNİ KENDİNE UYDURMAK

Gömleğin ilk düğmesi yanlış iliklendiyse sonrakiler de yanlış iliklenir. Bunun çaresi geriye dönüp iliklemeye baştan başlamaktır.

Hele bir de başkasının gömleğini giyiyorsak ve o gömlek de yanlış iliklenmiş idiyse, gömleğin yırtılıp parçalanmasını dahi göze alarak o yanlışı düzeltmek gerekir.

Başkasının gömleğini kendimize uyduracağız diye eğilip büzülmenin ve kendimizi âleme güldürmenin lüzumu yok.

Yanlışın neresinden dönülse, kârdır.

Geri Dönüşüm

Zamanımızda böyle yerlerin, sadaka sevabı kazandıran merkezler olduğunu söylesek, yanlış olmaz.
Bir nevi sadaka kutusu bunlar.
Geri dönüşümü maksimum düzeyde sağlamak, tabiatı kirletmeden ve tahrip etmeden, temiz bir çevre ve medeniyet kokan şehirler kurmak, en çok müslümanlara yakışmaz mı?
#geridönüşüm
#sıfıratık
Atık Getirme Merkezi

DİNÎ HÜKÜMLERİ RÜYALARDAN VE MENKIBE KİTAPLARINDAN ÖĞRENMEK (!)

Bir müslümanın hangi işleri yapmasının caiz olduğu veya olmadığı gibi hususlar, esas olarak fıkıh kitaplarından, ilmihallerden öğrenilir. Yine ibadetlerle ilgili hükümler de o kitaplardan öğrenilir.

Fıkhi hükümler; menkıbe kitaplarından, şiir, hikaye ve kıssa kitaplarından ya da bilmem kimin rüyalarından öğrenilemez. Bunlardan öğrenmeye ve başkalarını da bunlara göre yönlendirmeye çalışmak doğru değildir. Hikayelerin ve menkıbelerin amacı bilgi vermek değil, olsa olsa düşündürmek ve ibret almak olabilir. Onların bağlamı farklıdır, bilgi kaynağı değildirler.

Maalesef zamanımızda din anlatanların çoğu, fıkıh kitaplarından habersiz ya da onları anlamaktan aciz kimselerdir.
Amaç sırf şöhret olunca, ortada ne din kalıyor ne de akıl ve vicdan.